Waarom Zeist tot een burgerberaad besloot, licht Janssen toe: ‘De gemeentebegroting is een weerspiegeling van het leven van mensen. Als we een probleem in het huishoudboekje hebben, willen we dus de mensen waar het om gaat daarin betrekken.’ Het beraad werd met veel zorg opgezet met betrekking tot communicatie, gestratificeerde weging en privacy. Na een uitgebreid traject van in groepen rond thema’s vergaderen, zijn maar liefst 62 voorstellen naar B&W gebracht, om vanuit B&W naar de raad te worden doorgezet. Uiteindelijk heeft de gemeenteraad het eerste en het laatste woord. Janssen benadrukt: ‘Alles staat in dienst van het samenspel dat we democratie noemen. Alle schakels hebben we daarbij een plek in het proces moeten geven.’ Dat lukte: ruim twee derde van de voorstellen werd aangenomen.

Samenspel Liever nog dan over het succesvolle burgerberaad, vertelt Janssen wat eraan ten grondslag ligt: ‘De kern van democratie is samenspel: tussen mensen onderling, binnen de overheid, tussen mensen en de overheid. Als het op een van die niveaus niet klopt, dan schort er iets aan de democratie. We zien het als onze taak om dit samenspel concreet te maken en te vragen: wat is jouw bijdrage? Samen willen we werken aan “het goede leven”. Dat betekent voor iedereen iets persoonlijks, maar als gemeente willen we samen werken aan dat goede leven, in vrijheid en verbondenheid. Deze filosofie vormt de basis voor de rest.’ Dat is niet abstract. Janssen: ‘De kern van wat we doen is ontmoeting en gesprek organiseren om te bevorderen dat iedereen een bijdrage kan leveren.’ Het burgerberaad illustreert dit. ‘Mensen zeiden: ik kon van betekenis zijn, of ze nu boven de 90 waren of 18. Die pluriformiteit tref je in de raad niet aan. Participatie gaat bij ons expliciet niet om draagvlak creëren, maar om draagkracht. Kunnen mensen hun talent en kennis inzetten om plannen en beleid te dragen?’