Wij eisen geluk…

… en gestold vertrouwen, en compensatie voor ongemak, en maatwerk, en totale bescherming tegen risico’s en wat al niet meer. Ons eisenpakket als Nederlanders bij de overheid is eindeloos en betreft geen kattenpis, zoals betaalbare woningen, zorg van topkwaliteit en wegen zonder files. Ja, de overheid moet leveren. En als dat niet gebeurt, staat ons vertrouwen in de overheid te wankelen. Het lijkt wel alsof wij aandeelhouder in een succes zijn en dat wij telkens direct ons eigen deel van dat succes opeisen. Nu is Nederland een redelijk succes. Je hoeft maar even over de grens te gaan om dat te zien. Iedereen die een tijdje in het buitenland heeft verkeerd, kan je uitleggen dat Nederland er in alle opzichten piekfijn bij ligt. Ons land is keurig in kavels verdeeld. Dat zie je als je boven Nederland vliegt. Een goed geordend land. Zelfs de koeien staan keurig in het gelid in grote stallen. Het gras is overal gemaaid en onze wegen liggen er piekfijn bij. Wij zijn zo blij met ons land dat we het moeilijk vinden om het te delen met mensen die elders in de puree zitten. Het liefst houden we de grenzen gesloten voor asielzoekers en vluchtelingen om het land voor onszelf te houden. Zelfs voor dieren willen wij hekken, zodat er geen wolven of grote Canadese ganzen binnenkomen. Maar het is nog niet genoeg. We eisen meer. En daarbij mopperen we volop. Want het gebeurt niet snel genoeg en het is niet voldoende en het sluit onvoldoende aan op wat ons persoonlijk dwarszit. Wij zijn kritisch op en sceptisch over alles wat de overheid doet of laat. En wij snappen niet dat de overheid niet naar die kritiek en scepsis luistert.