Sensibiliseren ajb
Na het veelbesproken zinnetje “Omzigt, positie elders” en het daaropvolgend pittige Tweede Kamerdebat zou onze demissionair minister-president het paasweekend benutten om aan zelfreflectie te doen. Kort daarna stond hij de pers te woord en liet hij Nederland weten aan het roer te willen blijven en te willen werken aan het herstel van vertrouwen. Ik had niet anders verwacht. Net als de boze stiefmoeder uit Sneeuwwitje heeft hij dat paasweekend voor de spiegel gestaan en gevraagd: ‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de onbetrouwbaarste politicus van het land?’ De spiegel antwoordde: ‘Dat bent u, waarde minister-president, dat bent u nog steeds. Maar pas op, u wordt op de hielen gezeten door Kaag en Hoekstra.’ Rutte lachte zijn maniakale lach, want hij wist wat ervoor nodig was om op die eerste positie te komen. En Kaag en Hoekstra liet hij ver achter zich. Hij maakte zich geen zorgen. Ik kan me zo voorstellen dat zijn proces van zelfreflectie zo is verlopen. Want het is onderhand een groteske bedoening op het Binnenhof.
Voor de meeste mensen die aan zelfreflectie doen, is dat terugkijken op je eigen gedrag, gedachten, gevoelens en beslissingen over een bepaalde periode, kort of lang, het doet er niet toe. En aan de hand van een gesprek of het opschrijven van je gedachten krijg je meer inzicht in en grip op je handelingen. Als hij beweert dat hij aan zelfreflectie heeft gedaan, dan liegt hij. Alweer. Of hij is vergeten dat hij het gedaan heeft. Alweer. Ik hoop dat onze leiders toch echt aan zelfreflectie gaan doen in plaats van elkaar de hand boven het hoofd te houden. Ons land heeft bestuurders nodig, met het hart op de juiste plek, en zonder verborgen agenda. Want de nood is hoog, zo blijkt uit deze editie van Publiek Denken. Het te formeren kabinet staat voor grote, complexe maatschappelijke opgaven, zoals de exitstrategie, vaccinatiestrategie en (het herstel na) de coronacrisis, de woningnood en het sneller uitvoeren van het Klimaatakkoord. Als de aandacht blijft uitgaan naar de affaires en schandalen die de interne structurele problemen binnen de overheid zelf aan het licht hebben gebracht, dan blijft er weinig oog voor de grote opgaven. Nederland heeft een sterke overheid nodig waarin de menselijke maat centraal staat in beleid en uitvoering en een omslag nodig is naar een transparantere bestuurscultuur. Waarin geen ruimte is voor achterkamertjespolitiek. Ik weet het, het klinkt allemaal activistisch. Kan iemand mij sensibiliseren alsjeblieft?
Asha Narain is hoofdredacteur van Publiek Denken
Deel dit artikel