Iets ogenschijnlijk eenvoudigs als bankjes plaatsen in de buurt kan nog verraderlijk ingewikkeld zijn, merkte Mostard. Hij weet: wanneer oudere bewoners de stad in willen, kunnen ze goed een bankje op de route gebruiken om af en toe even uit te rusten. ‘Bankjes dragen bij aan onze doelen van mobiliteit en inclusie, maar toch lukt het ons op de een of andere manier niet om er beleid over te schrijven.’ De oorzaak? ‘Je weet niet bij wie je moet zijn! Valt het onder mobiliteit? Vastgoed? Maatschappelijke ontwikkeling?’ En dus begint een interne zoektocht om duidelijk te krijgen hoe hier beleidsmatig over gedacht wordt en wie erover gaat. Is dat onduidelijk of valt het nog niet onder een bepaalde afdeling, dan kan zo’n onderwerp zomaar op de plank blijven liggen. Mostard: ‘Al mijn collega’s zijn welwillend en deskundig, maar toch lopen we op die manier soms vast.’

Grof beleid Van een kloof tussen beleid en uitvoering wil Mostard echter niet spreken; hij noemt het liever een zoektocht. Wel heeft hij een aantal ideeën om zowel beleid als uitvoering beter en efficiënter te maken. In de eerste plaats kan het helpen om beleid minder dicht te timmeren. ‘Als je beleid grover maakt in plaats van het tot in de puntjes uit te laten kristalliseren, is er meer ruimte voor maatwerk.’ Hij vervolgt: ‘In dat beleid dient ruimte te zijn voor input van uitvoerders en inwoners. Bewoners zijn mondiger en slimmer geworden; ik noem dat weleens gekscherend “Wikipedia-wijsheid”, maar het komt ook zat voor dat zij daadwerkelijk meer weten van een onderwerp dat in mijn portefeuille zit dan ik. Zelf heb ik natuurlijk ook de nodige kennis en kunde, ik zit tenslotte al 14 jaar in dit vak. Dan denk je vanzelf ook na over de beleidsmatige kant. Mijn ervaringen deel ik graag met beleidsmakers. Zij hoeven daar heus niet altijd iets mee te doen – dat vind ik niet eens zo belangrijk – maar het is goed om het in ieder geval te weten.’