Toen Rusland Oekraïne binnenviel, stond in Nederland de vraag naar woningen al op springen. Maar de oorlog leidde tot een extra noodsituatie en bleek de directe aanleiding voor de oprichting van de Taskforce Versnelling Tijdelijke Huisvesting, vertelt voormalig voorzitter Rob Haans. ‘Er waren op dat moment al honderdduizenden mensen die op een woning wachtten. Met de vele vluchtelingen die ook nog op korte termijn naar Nederland kwamen, konden tijdelijke woningen een belangrijk onderdeel van de oplossing zijn.’

Op gang komen Aanvankelijk lukte het bouwen van tijdelijke woningen maar moeizaam. Het vinden van locaties bleek lastig en gemeenten waren lang niet altijd bereid ruimte te maken voor dit type woningen. Het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) stelde begin maart dat de doelen om versneld flexwoningen bij te bouwen niet worden gehaald. Wel worden belemmeringen voor plaatsing steeds beter opgelost. ‘Je moet even op gang komen,’ beaamt Haans. Ten opzichte van reguliere woningbouw heeft tijdelijke woningbouw een aantal voordelen, stelt Haans. De productietijd is een stuk korter, net als de voorbereidingstijd. Ook is de regelgeving eenvoudiger. ‘Het bouwen van een typische woning duurt gemiddeld van idee tot realisatie ongeveer 7 jaar, met een tijdelijke woning kan het in 1 jaar.’

Knelpunten Een van de taken van de taskforce was om knelpunten te signaleren en oplossingen aan te dragen. Haans: ‘Gemeenten hadden veel kennis nodig: hoe ga je bijvoorbeeld om met de omgevingsvergunning en wat is er anders voor tijdelijke ten opzichte van permanente woningen? Dat soort kennis hebben we verzameld en ontsloten.’ De taskforce stuitte ook op weerstand tegen tijdelijke woningen. ‘Als je ze alleen neerzet voor een bepaalde doelgroep, kan het kwetsbaar worden. Een belangrijk advies is daarom om te zorgen dat tijdelijke woningen ook iets betekenen voor de lokale woningvraag. Zo vergroot je het draagvlak.’