We zitten nog maar net in het busje van de provincie Utrecht, of Colinda Prins stuurt de wagen de berm in om langs een rij wachtende auto’s te gaan. ‘Vanochtend was hier ook al iets aan de hand, dus we gaan even een kijkje nemen.’ Het blijkt mee te vallen. Een kolkenzuiger van de gemeente is de putten aan het legen, waardoor een rijtje auto’s via een rijbaan de weg moet vervolgen in plaats van via twee. Prins: ‘Ik ben verantwoordelijk voor mijn stukje weg, dus als er iets aan de hand kan zijn, ga ik altijd gelijk even kijken.’

Handen uit de mouwen Als weginspecteur van de provincie Utrecht is ze samen met een collega onder meer verantwoordelijk voor het beheer van alle wegen en fietspaden in haar rayon, legt Prins uit. Ondertussen rijden we naar een carpoolplaats waar al wekenlang een grote zeecontainer onrechtmatig geparkeerd staat. Maandag en donderdag zijn de vaste schouwdagen, waarop alle inspecteurs het hele gebied afrijden om te zien of alles veilig erbij ligt, of er ergens een aanrijding is geweest, schade is aan het “wegmeubilair” of “overhangend groen” waarneembaar is op de weg. De zeecontainer staat er nog, dus trekt Prins die even open om de boel te onderzoeken. Daarna maakt ze een foto van de plek waar een bord moet staan dat het oprijden van de carpoolplaats door vrachtwagens verbiedt. Haar collega, die verantwoordelijk is voor hemelwaterafvoer, staat intussen met z’n laarzen in de berm, te kijken waarom het water zo slecht wegloopt. Prins: ‘Je oren en ogen de kost geven, veel vragen en gewoon de handen uit de mouwen steken, dan kom je als weginspecteur een heel eind. Zo zorg je ervoor dat je voorzichtig omgaat met het geld van de belastingbetaler.’