Groundhog Day

Groundhog Day wordt in de media steeds vaker gebruikt naar aanleiding van de talloze persconferenties van ons fameuze duo Rutte en De Jonge. Het gaat om een jaarlijks feest op 2 februari in Noord-Amerika, dat is gebaseerd op het verhaal dat een bosmarmot (groundhog) op die dag voorspelt hoe lang de winter nog zal aanhouden. Als de marmot zijn hol uitkomt en zijn schaduw ziet (dus op een heldere dag), dan duurt de winter nog 6 weken. Ziet hij die schaduw niet, dan zet de lente vroeg in. Groundhog Day is ook een film waarin een cynische weerman (weergaloos gespeeld door acteur Bill Murray) van een lokaal televisiestation naar een afgelegen dorp wordt gestuurd om voor de zoveelste keer verslag te doen van het marmottenfeest. Als hij terug naar huis wil, komt er een sneeuwstorm opzetten en wordt hij gedwongen om in het dorp te blijven. De volgende morgen wordt hij wakker en hoort hij dezelfde grappen en hetzelfde nummer op de radio als een dag eerder. Het blijkt opnieuw Groundhog Day te zijn en alles verloopt precies hetzelfde als de dag ervoor. Ik zal u de hele plot van de film besparen maar belangrijk is vooral dat de weerman er het beste van maakt. Hij gebruikt de tijdlus waarin hij zit om te leren van zijn fouten. Ik heb het Groundhog Day-gevoel na iedere persconferentie van Rutte en de Jonge. Het is steeds hetzelfde: dezelfde boodschap, dezelfde (belerende afgewisseld met een strenge) toon, dezelfde serieuze grafgezichten, dezelfde donkere pakken en dezelfde vragen van journalisten. Maar helaas kan ik bij Rutte en De Jonge geen stijgende leercurve ontdekken. Waarom verandert er niets? Kijken ze weleens terug na hun persconferentie? Overleggen ze niet met hun mediacoaches of het bataljon communicatiespecialisten waarover ze schijnen te beschikken dat het anders kan of mag? Of zijn ze te druk met het in de steigers zetten van de langverwachte formatie? Gelukkig mocht ik me de afgelopen weken bezighouden met leukere dingen, zoals de elfde editie van de verkiezing Publiek Denken Top 100 Ambtenaar van het Jaar. Ieder keer ben ik weer verrast door de kwaliteit van de finalisten en hun prestaties. De winnaar Wendy Kwaks maakt als ambtenaar het maatschappelijk verschil. En ze wil het podium van de Publiek Denken Top 100 gebruiken om te laten zien dat er veel meer ambtenaren zijn die dat doen. Ze benadrukt de noodzaak om dat samen met anderen te doen. ‘Het is belangrijk om mensen die je nodig hebt om succes te behalen, aan je te verbinden. Want je kunt het niet alleen.’ En daarom is Wendy Kwaks onze kampioen geworden!