Begin november zegde minister Ollongren van Defensie andermaal Nederlandse steun aan Oekraïne toe, ditmaal in de vorm van 500 miljoen euro aan munitie. Ondertussen gaan de eerste Nederlandse F-16’s naar Roemenië voor het trainen van Oekraïense piloten. Verder wordt het in de internationale arena tamelijk stil rond de oorlog en de steun. De aandacht en de verontwaardiging zijn verschoven naar het Midden-Oosten. Het kabinet is bezig met een balanceeract rond de Israël-Hamasoorlog. Aanvankelijk beloofde demissionair premier Rutte ‘onvoorwaardelijke steun’ aan Israël, maar na forse kritiek daarop krabbelde hij terug met de opmerking dat het optreden van het land wel ‘binnen de grenzen van het internationaal oorlogsrecht’ moet zijn. Anderzijds verzet Nederland zich niet tegen de levering van hier opgeslagen onderdelen voor F-35-vliegtuigen, hoewel ambtenaren op het ministerie van Buitenlandse Zaken waarschuwden dat Israël mogelijk wel degelijk het oorlogsrecht schendt. In een memo van de ambassade in Tel Aviv was enige tijd later sprake van ‘onevenredig geweld’. Inmiddels vloog de bijna ex-premier heen en weer tussen Israël en Qatar in een poging om tussen de strijdende partijen te bemiddelen. Daarmee treedt hij in de schoenen van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger, die in de jaren 70 bekend werd door zijn ‘pendeldiplomatie’ in het Midden-Oosten. Met beperkt succes, kunnen we een halve eeuw later constateren. Dat Rutte met Netanyahu ‘een openhartig gesprek’ heeft gehad wijst ook niet op veel vooruitgang.