Het is te voorzien dat het huidige kabinet de geschiedenis ingaat als een kabinet dat weinig heeft bereikt en vooral sterk was in zaken voor zich uit te schuiven. Uitzondering op die “regel” is minister Van Gennip van Sociale Zaken en Werkgelegenheid (SZW); zie het al genoemde plan voor de arbeidsmarkt plus eerste wetsontwerp, zie ook haar wetsvoorstel om malafide uitzendbureaus aan te pakken (Wet verplichte certificering voor het ter beschikking stellen van arbeidskrachten). Ze volgt daarmee de adviezen van de commissie-Roemer uit 2020, die onderzoek deed naar misstanden rond arbeidsmigranten. Dat advies kreeg de naam Geen tweederangsburgers, terwijl arbeidsmigranten vaak juist wél als tweederangsburgers worden behandeld. In de woorden van de minister: ‘Veel arbeidsmigranten [werken] in omstandigheden die Nederland onwaardig zijn.’ Overigens was er vroeger al een vergunningsplicht voor uitzendbureaus, maar die is in de dereguleringseuforie van de jaren negentig afgeschaft. De markt zou het zelf wel kunnen regelen, maar de na misstanden in 2006 ingevoerde “zelfregulering” van de branche had onvoldoende effect. Uitzendbureaus – in jargon: uitleners – mogen vanaf 2026 alleen arbeidskrachten ter beschikking stellen met een toelating van de minister van SZW. Dat is een aanscherping ten opzichte van een eerder wetsontwerp, waarin deze toelating door een private instelling zou gebeuren; de Raad van State twijfelde over de effectiviteit van privaat toezicht. De uitleners moeten kunnen aantonen dat ze relevante wet- en regelgeving naleven, een vog overleggen en financiële zekerheid stellen. Inleners mogen alleen met toegelaten uitleners/uitzendbureaus zakendoen. De Raad van State vindt het voorstel ‘een betekenisvolle eerste stap om als overheid misstanden op de arbeidsmarkt tegen te gaan’. Er zijn ongetwijfeld meer stappen nodig (denk aan de vaak abominabele huisvesting van arbeidsmigranten) en het zal afhangen van de handhaving of de wet het beoogde resultaat heeft.