Tijd om te ontbossen
Het is waarschijnlijk een vreemde start voor een column om gelijk te zeggen dat ik een voorstander ben van meer ontbossing. Het klinkt als tegen de trend ingaan; als het tegen de CO2-reductie-stroom in roeien. Maar niets is minder waar. Want mij gaat het om het hakken in het bos van wetten en regels. Het is inmiddels geen bos meer, maar eigenlijk een woud van regels waarin wij steeds meer verstrikt raken. Voor alle problemen, zelfs pietluttige, wordt een nieuwe oplossing bedacht. Die oplossing wordt vervolgens in een nieuwe wet of regel gevangen. Met als gevolg een woud aan regels. Een woud dat steeds ondoordringbaarder wordt. Voor burgers en bedrijven is het allemaal niet meer te volgen. Maar ook ambtenaren raken volstrekt de weg kwijt in dit ondoordringbare woud aan regels en wetten. En het gaat bijna ongemerkt. Is er een kwestie, dan wordt die aangekaart door belangenpartijen. Die vragen het parlement of de regering om maatregelen te treffen. En voordat je het weet heb je er weer een nieuwe regeling bij. Want niets is leuker dan dingen op te lossen. Maar het gevolg is dat alles daarna nog trager gaat en nog ondoorzichtiger wordt. De oplossing draagt daarom bij aan het vergroten van het echte probleem: dat wij inmiddels met een onacceptabele complexe wetgeving te maken hebben.
Mark Frequin is voormalig topambtenaar. Op dit moment is hij adviseur en trainer op het gebied van publiek leiderschap. Hij stelde het Kompas voor Publiek Leiderschap voor de ABD op.
Alle wetten hebben inmiddels het kenmerk van een kerstboom. Voor elk incidentje wordt, al dan niet via Kamermoties, nog een kerstbal erbij gehangen aan een wetgevingsboom, die toch al bijna omvalt door het gewicht van alle eerdere ballen die aan die boom zijn gehangen. Inmiddels staat ons woud aan regelbomen steeds voller, maar gaan ook steeds meer bomen scheef hangen of vallen om doordat ze topzwaar zijn geworden. En niemand die werkt aan de noodzakelijke opruiming. Het is veel leuker voor het parlement om nieuwe regels af te spreken dan om oude regels af te schaffen. Het lijkt wel zelfrijzend bakmeel. Dat ook als kenmerk heeft dat er veel gebakken lucht onder zit! Ik pleit daarom om te gaan hakken in het woud aan regels. En dan ook echt stevig hakken. En het aardige hiervan is dat het ook bomen gaat sparen. Want al die regels worden altijd op papier gezet. Daarvoor worden bomen gekapt. Door het hakken in het woud van regels zijn minder bomen nodig. Hoe mooi kan het zijn: door het hakken zorgen voor minder ontbossing.
Deel dit artikel