Allemachtig

Het gaat niet goed in en met Nederland. Of juist wel, dat is afhankelijk van je perspectief en politieke voorkeur. Maar eerlijk gezegd, hier op de redactie maken we ons een beetje zorgen. Zoals antropoloog Ginny Mooy het in deze editie van Publiek Denken stelt, is Nederland een land van verdeel en heers geworden. Een land van ikke-ikke-ikke en de rest kan stikken. We zijn een samenleving waarin iedereen elkaars concurrent is, zegt Mooy. ‘Waarin mensen elkaar wantrouwen, elkaar het licht in de ogen niet gunnen en waarin we onze democratie op het spel zetten om haat en onbegrip over ons te laten regeren.’ Misschien valt het in uw dagelijks leven nog mee. Maar ik kom sinds kort mensen tegen die zich helemaal niet meer schamen om iemand met een Aziatische achtergrond “voor de grap” babi pangang of Suzi Wan te noemen. Of Oekraïners, Marokkanen, Ethiopiërs… vul zelf maar in... de schuld te geven van alles wat er zogenaamd mis is met Nederland. Nederlanders hebben toch al de neiging om alles maar te zeggen wat hun – excusez le mot – voor de bek komt, maar het lijkt wel alsof dat steeds erger wordt. Wat ik bijzonder vind, is dat het in mijn omgeving vaak mensen zijn die zelf deel uitmaken van een minderheid. Maar goed, de ene minderheid is natuurlijk de andere niet. En wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat vooral de ander wel.