Bij elkaar aan tafel Het oude systeem werkt niet altijd even goed, aldus Wiegersma. ‘We zien dat sommige gezinnen vol met stress zitten. Is er sprake van onveiligheid, dan wordt zo’n gezin het systeem ingepompt. Dat begint bij Veilig Thuis, vervolgens is het gebieds­team aan de beurt. De Raad voor de Kinderbescherming doet onderzoek en na uitspraak van een rechter wordt er een Gecertificeerde Instelling bij betrokken. Al deze partijen werken los van elkaar, met eigen systemen en ondersteunings­plannen. Die gezinnen moeten daar dus allemaal langs, terwijl ze al zoveel spanning ervaren. Vaak zien ze ook steeds een nieuw gezicht door wisseling van de wacht, zwangerschapsverlof of vertrek van personeel. We vragen dus nogal veel van deze gezinnen. Dat willen we beter organiseren.’ Het MET brengt al die partijen bij elkaar aan tafel. ‘Het gezin staat centraal en is ook onderdeel van het proces. Het zou mooi zijn als mensen weer wat vaker naar elkaar omkijken.’ Dat begint met een zogenoemd top 3-gesprek. ‘Alle partijen, dus ook het gezin, beoordelen gezamenlijk wat voor dit gezin de drie grootste zorgen zijn. Op basis daarvan wordt bepaald met welke zorgen als eerste aan de slag wordt gegaan.’

Proeftuin Door deze werkwijze worden andere vragen gesteld, zegt Wiegersma. ‘Stel dat er sprake is van delictgedrag bij een jongere in het gezin. Dan zou het lokale team, dus het gebiedsteam van de gemeente Heerenveen, in het MET samen kunnen optrekken met de jeugdreclassering. Hierdoor kan veel breder worden geanalyseerd. Is er misschien sprake van schulden? Zijn er ook zorgen om de andere kinderen? Hebben de ouders eventueel hulp nodig? Dat werkt veel beter dan het gewoon overlaten aan jeugdreclassering. Nu denkt het hele team mee, en dit gebeurt transparant naar het gezin.’ Gerrie Rozema, wethouder in de gemeente Heerenveen, met onder meer de portefeuille jeugd en onderwijs, is enthousiast. ‘Wat we van gezinnen horen, is dat ze het prettig vinden om slechts een keer hun verhaal te hoeven doen. Voorheen moesten ze dat wel acht keer uitleggen, aan al die verschillende partijen.’ Wiegersma knikt. ‘Een onafhankelijke partij doet onderzoek naar de ervaring, en die resultaten krijgen we pas aan het einde van de pilot, maar wat we nu al weten, is dat mensen het fijn vinden dat er echt naar ze wordt geluisterd. Die methode van samen aan tafel zitten werkt heel fijn. Eerst vertelt de vader wat volgens hem de zorgen zijn, dan de moeder, dan Veilig Thuis, en dan misschien de buurvrouw die ook is meegevraagd. Elke stemt telt.’ Het is een proeftuin, benadrukt Rozema. ‘Er gaan dingen goed en minder goed. Maar dat is niet erg. Als we het maar registreren en bespreekbaar maken. Daar leren we van. Tegen welke grenzen lopen we aan? Waar zit de schuring? Dat moeten we allemaal nog ontdekken. Dat is soms ingewikkeld voor de professionals die eraan meewerken. Die zijn natuurlijk gewend te werken volgens de richtlijnen van hun eigen organisatie. Het eist veel van ze. Ook dat moeten we blijven bespreken.’